Mahşer Günlüğüm

Kalem Kağıt Yerine Sessiz ve Karanlık Bir Odada,
Parmaklarım Klavyenin Üzerinde,
Bir Bir Tuş Sesleri Sessizliği Deliyor,
Yoruyor Üstümdeki Elbiseler Beni,
Sıkılıyorum, Canım Acıyor Yine,
Kendi Kendime...​

Yalnızken Yürüdüğüm Yolların Değerini ve Anlamını, Birlikte Yürürken Anladım,
Her Anını Sevgimizle Dokudum, Yüreğine Dokunup Yer Edinebilmek İçin.

Büyüdük Doğan Her Güneşin ve Yağan Her Yağmurun Damlalarıyla Birlikte,
Zorluklarla Dolu Zamanlarda Bile, Birbirimize Sarılarak Aştık Karşımıza Çıkan Engelleri.

Unutma Ben Sensizken Değil, Senle Yaparım Yapacaksam Yanlışı,
Unutmasın Umutların Elbet Bir Gün Hak Ettiğimiz Güzellikleri Bulacak.

Bitmesin Hiç Bir Zaman Var Olan Duygularımız, Artarak Çoğalsın,
Durmasın Zaman, Korkmasın Yüreğin Bensizken Bile Benimlesin.​

Sesli güldüğümde sizleri unuttuğumu zannedersiniz diye irkilirim,
En neşeli anımda orada olup görseniz diye düşünürüm,
Üzüntülü olduğumda dizinize yatamayacağımı hatırlarım,
Bir derdim olduğunda yanınıza gelemeyeceğimi, gelsem bile geride bırakacağım dertleri bilirim,

Eşya ararken bulamadığımda kafamı kaldırıp tam sesleneceğim zaman sesimi keserim,
Yüklü harcamalarımda nasıl olsa arkamda varlar fikrini yutarım,
Yapacağım işi hakkıyla yapamazsam sizleri mahcup ederim düşüncesini atamam,
İnsanların laf anlamayışını hazmedemeyip cahilliklerinden sözlerimi boğazıma düğümlerim.

İsyan değil hiç etmedim, şükürsüzlük değil doyumsuzluk hiç değil hep eksiklik,
Yazsam da sonsuz kere anlatamam kimselere içimdeki ateşi bu kadar harlı,
Yastığa koyana kadar meşgul etsem de bu aklı,
Bitip gitmeyen, yeri dolmayan, acısı dinmeyen sizsizlik.

En kolay şey bile artık çok zor geliyor,
Her şey boş,
Her şey bomboş,
Her şey hiçlik,
Her şey gereksiz,
Her şey özensiz,
Her şey önemsiz...​